Sterrekinderen

men en rook, - dan lijkt de school van glas te zijn, glas, dat breekt, - en dan zijn de vlammen weg en is er alleen maar rook en stof, - en scherven, een gang vol scherven. En boven één plek in de gang zie je de blauwe lucht, door twee verdiepingen heen.

Wel, - en dan komen uit alle klassedeuren bleke vrouwengezichten en bleke meisjesgezichten, - en dan vinden al die voeten een weg door de glasscherven heen, de trappen af, - en opeens staan ze buiten in het helle zonlicht.

Ze weten niet wat er gebeurd is. Ze zwijgen van schrik en ontdaanheid; een enkel meisje begint zachtjes te huilen, maar de meesten kijken elkaar alleen ontsteld in de witte gezichtjes.

Er komen moeders uit de buurt aangerend; die kunnen wèl geluid geven, omdat ze van buitenaf komen. Die kunnen wèl hun ontroering uitschreeuwen, als ze hun kind ongedeerd ontdekken. Want niet één heeft een schram. Niet één van de honderden ster-remeisjes was in de gang, toen de granaat op het stuk dak, dat nu niet meer bestaat, ontplofte. Vijf minuten tevoren wel, - toen liepen ze allemaal in groepen naar een ander lokaal. Ze begrijpen het nog niet, hoe ze daar zo ongedeerd buiten staan, allen door elkaar: moeders en voorbijgangers, meisjes en leraressen. Een paar beginnen hoog en schril te lachen, om de zwarte vegen in hun gezicht, om de scheefgezakte kookmutsjes, - en een paar die eerst verbijsterd hebben rondgekeken, beginnen te huilen.

Er rijdt een brandweerwagen voor. De mannen gaan naar binnen; tegelijk komen ze ook van de luchtbescherming. De kinderen kijken onderzoekend in de gezichten, die ze langs zien gaan naar binnen toe: zijn ze vrienden van de Joden of willen ze ze kwaad doen? Dat vraag je je toch bij ieder af, die geen ster draagt? Vroeger niet, - toen was er geen verschil en als iemand je school of je huis binnenging, knikte je hem alleen maar toe, zonder gedachten. Wat lang is dat geleden!

Ze beginnen zacht te praten. De gewone stemmen, zonder lachen of huilen, brengen bevrijding. Een volwassene spreekt het uit: „Hoe jullie zo stil en rustig naar buiten bent gegaan, - jullie heldinnetjes!”

Dan zegt een groot, bonkig meisje, met vlakke stem: „Nou zo erg? Als we in de gang waren geweest, waren we dood. Dat is toch zo erg niet? Ik heb verleden week ’s nachts drie uur in een

34