Sterrekinderen

het oude mevrouwtje bij hem binnen. Ze heeft haar mantel aan en haar hoed op en een zware vracht op haar rug gebonden; vader draagt ook nog een koffer voor haar. Ze huilt heel zachtjes, - alleen maar tranen en een gezicht alsof ze lacht en pijn heeft tegelijk.

„Dag kind, - dag jongen,” zegt ze met een heel hoog stemmetje. „Geef me een zoen, lieverd, - ik moet weg.” Eigenlijk zoent hij geen vrouwen meer, omdat hij er te groot voor is, maar nu het oude mevrouwtje weg moet met de zwarte agenten mee, is het wat anders. Hij komt onder de dekens uit en hoeft niet eens rechtop in bed te gaan staan, want het oude mevrouwtje is zo klein en haar gezicht is zo voorover en dichtbij door de zware vracht op haar rug. Hij geeft een heel voorzichtig zoentje op haar natte gezichtje en zegt: „Dag, goeie reis.”

„Opschieten,” zegt de man bij de deur. Vader steunt de zware vracht aan de onderkant. Hij en moeder gaan allebei mee tot aan de voordeur; verder mogen ze gelukkig niet, want het is na achten.

Als ze terugkomen bij hem in de kamer, huilt moeder weer, tegen vader aan. Hij wacht stilletjes, tot het een beetje over is en vraagt dan, of hij nog even in de huiskamer mag. Hij weet heel goed, dat alles mag, nu de zwarte politieagenten zijn geweest en het oude mevrouwtje hebben meegenomen.

En in de huiskamer, vader en moeder samen bij hem en het licht op, bedenkt hij, hoe gelukkig het is, dat ze na achten niet de deur uit mogen. Anders was het mevrouwtje weggehaald en was hij alleen in huis gebleven, - of ze hadden hem ook meegenomen, omdat vader er niet was geweest om papieren te laten kijken.

Nu zit hij met allebei in de huiskamer in plaats van in bed te liggen. Hij schurkt zich tegen de stoelleuning van genoeglijkheid.

Boft-ie even?

Ramp

In één ogenblik, één verschrikkelijk ogenblik is het gebeurd: de school, vol sterremeisjes, schudt en davert, - de gang is vol vlam-

33