Sterrekinderen

Je kunt het altijd zo’n beetje merken: als ze extra lekker ruikt en als ze lang werkt aan haar krullen, die een poosje geleden opeens blond zijn geworden, - ze waren eerst gewoon bruin, net als van vader en hem, - dan is het mis.

Er is wel altijd iemand in huis, maar wat heb je daar nou aan? Het oude mevrouwtje, dat een kamer van hun huis heeft gehuurd, past op hem. Hij ziet haar niet, maar hij weet dat ze er is, en dat scheelt altijd wat. Toch blijft het akelig, zonder vader en moeder; je luistert naar ieder geluid en je kunt haast niet inslapen.

Maar nu is er iets plezierigs gebeurd. Hij heeft het zelf uit de krant horen voorlezen en later heeft hij er alle mensen over horen praten, met verschrikte gezichten en treurige stemmen. Niemand heeft opgemerkt, hoe blij hij was, en hij zal het ook wel laten om het te zeggen als ze het allemaal zo erg vinden.

De Joden mogen na achten niet op straat. Ze moeten in hun eigen huis blijven. Er is nog een boel anders, dat ze niet mogen, maar dat gaat hem niet aan.

Boft-ie even, dat vader en moeder Joden zijn? Nu kunnen ze nooit meer weggaan als hij in bed ligt. En visite kan er ook niet komen, want de meeste visite was toch Joods, - dus ze zijn er voor hem alleen.

Iedereen prijst hem, omdat hij ’s avonds zo zoet en vlug naar bed gaat; dat waren ze niet van hem gewend. Ze weten niet, vader en moeder en het oude mevrouwtje, dat er nu geen kunst meer aan is om zoet naar bed te gaan: als je toch zeker weet, dat vader en moeder thuis zullen blijven!

Er wordt nu ook haast niet meer gebeld na achten. Natuurlijk niet: wie zou er moeten bellen! Maar de enkele keer, dat er gebeld wordt, hoort hij door de tussendeur heen moeder een gilletje geven van schrik en hoort hij vader zeggen: „Het zal een fopbel zijn.” Hijzelf schrikt nooit meer, want vader en moeder zijn immers thuis!

Dan op een keer is het géén fopbel. Hij hoort zware stappen naar de woonkamer gaan en een paar mannenstemmen, die antwoord krijgen van vader en moeder. Natuurlijk zwarte of groene

31