Sterrekinderen

Dat is dan voldoende en ze kan het hek ingaan.

Er wordt geroepen en er wordt geschreeuwd en eerst weet ze niet, wat ze hier eigenlijk doet. Ze kijkt met verschrikte ogen rond en ze wil wel graag weer teruggaan. Maar het meisje gaat haar voor tussen de vele stalletjes en gedwee volgt ze haar.

De vader van het meisje roept ook. Hij heeft allemaal lapjes en knopen en veters en lint. Ze kijkt hem goed aan en herinnert zich opeens, dat ze hem achter de toonbank heeft gezien in een winkel bij hen in de buurt. Maar die winkel is natuurlijk niet meer van hem. Ze vindt het nu wel prettig, dat ze hem is komen helpen, - als ze tenminste maar niet hoeft te roepen.

Soms is het vol met vrouwen, die in de lapjes omwoelen en alle dingen in de hand nemen en dan tenslotte niet eens wat kopen. Als ze wel wat kopen, luistert ze met alle aandacht, hoe lang het duurt eer ze het over de prijs eens zijn. Dan pakt zij of het andere meisje de dingen in een stukje krant.

Maar als het niet vol is en de vader voor niets staat te roepen, eigenlijk alleen omdat hij toch werken moet, dan luistert ze naar wat van de andere stalletjes geschreeuwd wordt. Ze maken soms gekheid van het éne stalletje naar het andere, - gekheid over zichzelf en hoe ze hier opgesloten zijn. Je kunt het haast geen gekheid noemen; je zoudt er niet eens raar van opkijken als ze er bij huilden, - maar ze lachen er bij, dus het is gekheid.

Het oude vrouwtje tegenover hen lacht er niet bij. Die zegt telkens hetzelfde, tegen de buren en tegen de klanten: „Omdat ik zoveel kwaad heb gedaan, - daarom sluiten ze me op! Hoe bestaat het? Nog niet zóveel heb ik een ander te kort gedaan!” Ze wiegt er het oude hoofdje bij heen en weer en soms huilt ze. Het komt doordat ze het niet begrijpt. De anderen, die lachen, begrijpen er misschien meer van, - al lijkt het wel héél moeilijk te begrijpen.

„Mens, huil er niet om,” roept de vader naar de overkant. „Zo lang we in dit hek zitten, kan niemand ons kwaad doen.” Maar dan is er opeens een ruzie in de hoek van de markt. Met hese stemmen schreeuwen ze tegen elkaar in. Het gaat om geld, dat er niet meer ligt of dat niet betaald is, - je kunt niet horen, waar het precies om gaat, maar ze heeft het gevoel, dat dit erger is dan het opsluiten in een hek.

29