Sterrekinderen

ze mag er immers niet in. En dan, om die vreemde man, die wèl naar binnen mag, is opeens haar gezicht nat van tranen, die ze niet tegen kan houden.

Als de man er weer uit komt, zijn de tranen al opgedroogd. Ze vergeet ver genoeg weg te schuilen en de conciërge, die de man uitlaat, ziet haar. Hij schudt alleen verdrietig het hoofd en zegt niets. Maar ze huilt niet nog een keer; als anderen er bij zijn, huilt ze niet.

Wel, - en dan gaat de bel en dan komen de anderen naar buiten. Druk, - gewoon, - vervuld van wat er op school allemaal wel gebeurd is. Maar die van haar klas zien haar staan en ze schrikken. Ze is opeens bang, dat ze haar zullen vragen, waarom ze gekomen is; dan zal ze geen antwoord kunnen geven, want ze weet het werkelijk niet. Maar ze vragen haar niets; twee meisjes schuiven hun arm in haar beide armen en zo lopen ze de weg naar huis op, - net of zij ook op school is geweest.

Ze vraagt naar het proefwerk Frans.

„Rot,” zeggen ze. „Je hebt er niets aan verzuimd.”

Maar zij weet, dat ze er zeker iets van terecht zou hebben gebracht.

Als hun wegen uit elkaar gaan, vragen de meisjes, of ze morgen weer bij school komt.

„Nee,” zegt ze kort. Ze weet heel zeker van niet. Ze wil niet nog een keer in het nisje vluchten voor de conciërge, - ze wil niet weer een vreemde man naar binnen zien gaan en zelf buiten blijven, - ze wil niet weer met de meisjes meelopen alsof ze op school is geweest en toch weten, dat ze alles heeft verzuimd.

„Wat ga je doen?” vragen ze.

Ze hebben thuis gezegd, dat er een andere school komt, voor Joden alleen. Maar ze wil niet meer naar school. Nooit meer. Je kunt niet maar zó van je vriendinnen weggenomen worden en van je plaats in de klas en van je leraren en je boeken. Je kunt niet maar zó in een vreemd gebouw op een vreemde plaats gaan zitten en zeggen: „Ziezo, nou begin ik opnieuw.”

„Niks,” zegt ze bokkig.

Dan denken de anderen, dat ze boos op ze is, en zij kunnen het toch niet helpen, dat ze niet meer op school mag komen.

„Dag,” zegt er één hulpeloos.

27