Sterrekinderen

Het broertje gaat naar de twee zusjes en het kapotte wagentje terug. Hij zal het nu maar aan iemand met een ster vragen, omdat die er meer verstand van heeft dat je niet met de tram mag gaan.

Hij trekt een juffrouw aan haar mouw.

„Het wagentje van me kleine zusje is stuk en we moeten zover.”

Als ze het zusje ziet en het wagentje, zegt ze gelukkig niets van een tram. Ze kijkt alleen maar rond, of ze ook ergens hulp vandaan kan halen. Opeens loopt ze weg, want er fietst een man met een bakfiets voorbij. Een man zonder ster. Ze praat met hem: ze wijst op hun drieën en het wagentje. De man schudt eerst zijn hoofd, en in de verte moet de oudste haast huilen van angst. Maar dan knikt de man en ze komen samen naar hen toe.

„Stap maar in,” zegt de man tegen de twee groten. Hij pakt de wielen, de margarine-kist en het zusje tegelijk op en laadt die op zijn bakfiets. Over het spatbord klimmen de kinderen er bij in.

„Waar woon je?” vraagt de man.

Het broertje zegt het.

„Nou, vooruit.”

Met z’n drieën en de resten van het wagentje zitten ze ruim in de lege bakfiets.

De Jodenbuurt is heet, - de straten naar de andere Jodenbuurt hebben geen schaduw, - maar het zusje jengelt niet meer en hun handjes zweten niet meer. Ze worden gereden, - zó maar, - nog vlugger en nog makkelijker dan met de tram.

Jammer, - jammer dat hun Jodenbuurt niet nóg een eind verder ligt. Want het is heerlijk om gereden te worden.

Eerste zorg

Aan het eind van de Jodenstraat, - daar, waar het gele bord tenminste zegt, dat de Jodenstraat eindigt of begint, - daar, waar sterrekinderen en kinderen zonder ster naast en boven en beneden elkaar wonen, - daar spelen op de stoep, die geen Jodenstoep meer is, een troepje jongetjes. Een paar sterrejongetjes en een paar zonder ster; ze kunnen dat zelf niet zo goed uit elkaar hou

15