Sterrekinderen

„Ik ben een heel jaar in een kamer geweest,” heeft hij droog gezegd. „Een heel jaar niet buiten, dat ze me niet zouden pakken. Daar word je melig van, hoor! En nu hebben ze me toch gepakt. Maar ik vind het niet erg.”

„Ook niet als ze je doorsturen?”

„Welnee, - dan kom ik toch buiten?”

De buurman heeft na een poos;je gevraagd:

„Waren ze daar aardig voor je?”

„Eerst wel. Maar later zijn mijn vader en moeder zeker gepakt, waar ze waren ondergedoken, want toen kwam er geen geld meer. En waar geen geld is, kun je ook geen eten kopen, hebben ze gezegd. Nou, ik heb honger gehad! Wat eten we hier een hoop zeg!”

„Ja?” heeft de buurman gevleid gezegd. Hij voelt zich verantwoordelijk voor de ontvangst van de nieuwe gasten, want hij is al lang hier.

Die middag, bij het middageten, heeft hij gezorgd, weer naast hem te zitten. Hij heeft zijn bord geruild met dat van de nieuwe jongen, omdat het voller was.

En het kleine meisje met de donkere krullen weet na een paar dagen van diep nadenken, hoe ze vroeger heeft geheten. Het komt er dromerig uit, alsof met het uitspreken van de naam een hele verzonken wereld omhoog stijgt.

Dan gaan de grote mensen zoeken en werken, omdat die naam in de lijsten van het kamp voorkomt. In de strafbarak, waar grote mensen heengaan als ze zich verstopt hadden en gevonden zijn en waar ze heel lang moeten werken en rare blauwe overalls met rode schouders dragen en waar de mannen worden kaal geschoren, - de vrouwen gelukkig niet, - daar wordt een vrouw gevonden, van wie ze denken, dat het de moeder van het kleine meisje is. Die vrouw mag tussen de werkuren onder toezicht van een ordedienaar naar de kinderbarak; ze is gewaarschuwd, dat ze misschien haar meisje weer zal zien.

Maar als ze haar meisje weerziet, en het is haar meisje, en ze heeft het in haar armen na een lang, lang jaar, dan wijkt alle beheersing van haar. Haar kreten en die van het kleine meisje vullen de zaal, lijken tegen de muren te weerkaatsen. Al het andere zwijgt, bang en beschaamd.

136