Sterrekinderen

dromerig en verward aan een andere jongen, die er uitziet, alsof hij je niet uit zal lachen.

„Jullie? Jij bent toch ook een Jood?”

„O ja, - dat is waar,” zeg je dan gelaten. Het is wel moeilijk om er uit wijs te worden, want de tantes waren lief en meenden het ernstig, als ze van de Here Jezus spraken en zeiden, dat je nooit je gebedjes moest vergeten. Hier zeggen ze ook een gebed, maar heel anders ...

Dat is maar beter ook, want je wordt naar Polen doorgestuurd, omdat je een Jood bent, en je gaat met allemaal Joodse kinderen samen. Dan moet je toch ook werkelijk bij ze horen. Dan moet je dat verwarrende kwijt zijn, dat in je gekomen is, sinds je hebt gemerkt, dat de tantes het ernstig hebben gemeend van de Here Jezus en dat ze het hier even ernstig menen van God-alleen. Grote mensen menen alles ernstig en ze willen, dat je ze gelooft; dat wil je met plezier doen, maar wie van de twee? De laatste?

Ja: de laatste. Omdat je met de laatste naar Polen wordt doorgestuurd.

Maar de tantes zitten in de gevangenis . . .

De ene jongen, die tegelijk met hen hier is gekomen, maar niet bij de tantes is geweest, heeft zich de morgen na de aankomst heel haastig aangekleed en heeft gevraagd, of je hier wel buiten mag lopen. Achter de barak is een stuk zand, dat door prikkeldraad is afgezet, en daar mogen de kinderen zoveel lopen als ze willen. Hij is toen naar buiten gerend en heeft daar heen en weer gelopen, aldoor heen en weer, met smalle, lange stappen en geweldig zwaaiende armen. Aldoor heen en weer. Na het ontbijt weer. Toen de school begon, heeft hij gezegd, dat hij wel erg graag op school wou zijn, maar of hij voor deze keer nog een poos heen en weer mocht lopen. Wel, - het mocht. En toen hij op ’t laatst zó moe was en zó hijgde, dat hij moest gaan zitten en dat hij een kroesje melk kreeg, toen heeft hij, zodra het over was, zacht aan de deur van de schoolzaal geklopt en heeft gevraagd, of hij er nog in mocht.

„Ik heb wel èrg keet geschopt, hè?” heeft hij tegen de jongen naast hem gezegd, toen er pauze was.

„Waarom heb je eigenlijk zo gek gedaan?” heeft de buurman gemoedelijk gevraagd.

135