Sterrekinderen

Aschrénoe! Aschrénoe!

Ma tov, ma tov chelkénoe!

Want tussen nu en dinsdag zijn er nog twee lange, zonnige dagen.

Weerzien

Laat op een avond, als alleen de grote kinderen nog in de eetzaal zitten, staan ze daar ineens, slaperig en bleek en knipperend tegen het licht: een troepje, dat tegelijk gepakt is in het huis, waar tantes zonder ster ze hadden verstopt. De tantes zitten in de gevangenis, vertellen de grootsten, die nog het meest wakker zijn: ze mochten dat niet doen, hè, sterrekinderen verstoppen en verzorgen en lief voor ze zijn: daar kom je voor in de gevangenis, als het gemerkt wordt.

Hoe ze heten? Ja, welke naam, die van vroeger of die in het huis van de tantes? Die van vroeger, want die hebben ze nu weer terug. De groten weten hun naam van vroeger nog wel en zeggen hem met het innig plezier van een oude herinnering. De kleineren zijn die van vroeger vergeten; ze kunnen hem niet bedenken, - heus niet, - ook niet, als ze later uitgeslapen zijn.

Er zijn een paar groteren, die Hebreeuwse letters op het schoolbord zien staan. Verdikkeme, die kennen ze nog! Laten horen? Nou, öf ze ze nog kennen! Is dat eventjes lang geleden, dat ze die hebben gezien?

Ze drinken wat en ze eten wat, behalve die niet wakker kunnen blijven, en dan worden in de overvolle slaapzalen bedden leeg geruimd om ze te herbergen. Nu zijn ze een stuk van de kinderbarak geworden.

Het is wel vreemd om bij je: vroegere naam te worden genoemd. Het is wel vreemd, als je een jongetje bent, om bij het gebed vóór en na het eten een kapje op je hoofd te hebben. Je vouwt er je handjes bij, zoals je dat in het huis van de tantes geleerd hebt, en als je ziet, dat geen van de anderen dat doet, speel je zo’n beetje met je vingers en weet niet, waar je er mee heen moet.

„Jullie krijgt later een andere Heiland, hè?” vraag je dan

134