Sterrekinderen

vooral als er verteld wordt voor de hele school samen of gezongen wordt door alle kinderen.

Maar soms zijn er ineens heel. weinig meesters en juffrouwen: na dinsdag. Dan zie je ze nooit meer en dan moet de school weer heel anders verdeeld worden of helemaal samengenomen. Nou ja, maar er zijn dan meestal ook veel minder kinderen, na zo’n dinsdag . . .

Een paar keer is het geweest, dat de school buiten het kamp heeft mogen wandelen. Ze werden bij het hek door een marechaussee geteld, en toen ze terug kwamen weer, en er was een ordedienaar met een uniform bij ze om op te letten, dat er geen kind of geen meester wegliep. Het is zó heerlijk geweest, de hei te zien en het bos, - sterrekinderen hebben dat van de stad uit al zolang niet mogen zien, - een gewone boerderij met echte mensen zonder uniform en zonder ster en met hooibergen en koeien en varkens en geitjes en schapen, - het is zó heerlijk geweest, dat je moest gillen en schreeuwen van plezier en vrijheid en dat je later een rare pijn had, als je er aan terugdacht. Maar nu is het voorgoed uit, want van de andere school is er een keer een meester weggelopen en nooit gevonden, dus nu heeft de commandant gezegd, dat er niemand meer het kamp uit komt, behalve de paar, die buiten het kamp werken en waar wel zó op wordt toegekeken, dat ze niet levend weg kunnen lopen.

Och, de schoolkinderen hebben het wel leuk soms, behalve op dinsdag, - maar dat telt niet mee.

Nu zijn er maar één meester en één juffrouw over na de laatste dinsdag, en die nemen de hele school samen, omdat er ook niet veel kinderen over zijn en omdat je met grote en kleine kinderen door elkaar niet echt kunt werken. Ze vertellen verhalen en ze zingen en soms vertelt een kind wat en ze hebben het wel goed met elkaar, de overgebleven kinderen en de overgebleven grote mensen. Later, als er weer eens een nieuw transport uit de steden in het kamp komt, zijn er misschien meesters bij of soms ineens een heleboel kinderen en dan verandert de school weer.

De openslaande deur is open; cle zon schijnt op het zand en het waait en stuift niet. Hoe heb je ooit naar je eigen huis en je eigen stad terug kunnen verlangen? En dan: het duurt nog twee

132