Sterrekinderen

maar te zien krijgen als ze naar de moeders in het ziekenhuis gaan. Dat is de wereld. De wereld is wonderlijk mooi.

In een voortuintje staan goudsbloemen, rijk en overvloedig. Goudsbloemen, groeiend en bloeiend in de woestijn. Ja, maar alleen in de voortuintjes van hen, die in een kamertje wonen, dat op een huisje lijkt, - weliswaar twee, drie gezinnen tegelijk, -maar toch in een kamertje en niet in een barak, en die daardoor een gevoel hebben van gevestigdheid, van niet verder te hoeven zwerven, - voorlopig . . . Van hen, die wortel hebben geschoten in de woestijngrond en die meer bezeerd zullen zijn dan de anderen in de barakken, als straks toch de wortels worden uitgetrokken. Straks, - en dan blijven er nog de bloemen, die dieper geworteld zijn dan de mensen.

De hel-oranje kleur van de goudsbloemen trekt de kleintjes. Eén maakt zich van de grote-mensen-hand los en wil de bloemen pakken, uittrekken, hébben.

„Nee, dat mag niet. Dat is van andere mensen.”

Een moeilijk begrip, als je altijd in een zaal bent, in een massa, en alle speelgoed moet delen, en niets hebt van jezelf, behalve een moeder, maar die ligt in ’t ziekenhuis.

Het kleintje aan de andere grote-mensen-hand begrijpt er meer van, - wil er ten minste meer van begrijpen, - wil ten minste doen alsof het er meer van begrijpt. Het knikt braaf, met een toegeknepen mondje en dreigende ogen.

„Nee, hè? Dat mag niet. Je mag niet nemen wat van andere mensen is, hè? Anders ga je op transport!”

Hor ra

Maar er zijn ook grote kinderen in de kinderbarak; jongens en meisjes met een baantje al, een baantje buiten de barak: werken in één van de kampindustrieën, een vak leren zelfs, of ordonnans zijn van een Joodse machtige. Ordonnans is wel het gewichtigste beroep; je voelt je de machtige zélf, kunt mensen laten wachten tot ze toegelaten worden, kunt hijgend een haastboodschap overbrengen en zeggen, dat er geen ogenblik mee mag worden ge

130