Sterrekinderen

nog? Zijn zij ook gevonden en al verder gereisd? Leven ze nog?

Och kom, - wie vraagt er nu zulke domme vragen! Als ze straks verder wordt gestuurd, wat komt het er dan op aan, of er een vader en moeder achterblijven of in Polen zijn, levend of dood? Het maakt immers geen verschil? En iedereen is toch aardig tegen haar?

Ze krult zich behaaglijk in de houding, om te worden toegedekt: een diertje op vier pootjes, het kopje stijf in het kussen geduwd.

„Slaap lekker!”

Door een kiertje van dichtgeknepen oogleden kijkt een wereld van vreugde omhoog.

Maar het kleine meisje, dat niet kan lachen, omdat ze uit een ander kamp hierheen is gestuurd, een ander kamp waar kinderen het lachen afleren, - het meisje volgt met angstige ogen het toe-dek-ceremonieel in de andere bedjes: als ze eens vergeten werd!

Ze wil niet eten en ze wil niet praten en ze kan niet lachen. Maar toegedekt worden wil ze wel. Het is haar goed recht, na dat vorige kamp, iets goeds te ontvangen en niets er voor in ruil te geven. Een glimlach? Kan ze niet. Een woordje, nóg zo gebroken? Wil ze niet. Alleen haar ogen spreken; ze zeggen dreigend: „Sla me niet over! Waag het niet, me over te slaan! Als ik er nog over dacht, morgen een beetje pap te eten, - denk er aan: als je het hart hebt, me over te slaan, eet ik nóóit meer!”

Maar wie zou er ook over denken, haar over te slaan? Al zouden alle pogingen om haar te leren lachen, schipbreuk lijden, -toegedekt zal ze worden.

Nee, nog meer dan dat: vanavond gebeurt er iets met haar, dat met geen van de andere kleuters gebeurt. Ze wordt uit haar bedje genomen in een deken gepakt en mee de gang in gedragen. Niet voor de dokter, - niet om in een oortje te worden geprikt, -nee, nee, niets van dat alles, - alleen maar om te leren lachen.

In een hoek van de gang, daar waar de voorbij rennende jon-gensbenen het juist niet kunnen raken, zit een jong poesje, net zo ineengedoken en net zo wantrouwig als zij zelf. Het poesje wordt uit zijn schuilhoek te voorschijn gehaald en geaaid. Aaien en toedekken is bijna hetzelfde; de groene ogen van het ineenge

126