Sterrekinderen

„Jukie zegt het.”

„O,” zegt moeder. „En waarom?”

Ze zucht weer.

„Dat heeft Jukie er niet bij gezegd,” bekent ze beschaamd.

Panne

In alle buurten van de stad schijnt de zon even gloeiend - dus ook in alle Jodenbuurten van de stad. Het is wel een beetje jammer, dat die Jodenbuurten zover van elkaar liggen en dat de straten daartussen geen schaduw hebben.

Tot ver in hun keukentje en hun achterkamer komen de zonnestralen. Ze wonen ook nogal dicht bij de zon, heel wat dichter dan de mensen van één en van twee hoog. Van de winter woonden ze dicht bij de kou en de wind en vooral dicht bij de regen, want die kwam maar zó bij ze binnen, als een goeie buur. Toen hadden ze het wel leuk gevonden, als de zon eens een keertje bij ze binnen was gekomen, - en nu de zon hele lange dagen bij ze binnen komt, vinden ze het al lang niet leuk meer.

Moeder moet in de rij staan vanmorgen. Ze weten niet precies waarvoor: of het is om iets over vader te weten te komen, of om groente te krijgen, of allebei, - moeder heeft het ze niet gezegd. En in de andere Jodenbuurt, die zover weg ligt, moet ook een boodschap gedaan worden. Daar moeten zij dan maar heen: het broertje van acht en het zusje van zes jaar kunnen best het kleine zusje van twee jaar meenemen.

Ze hebben eerst een beetje gehuild, want ze wilden niet. Het kleine zusje is zwaar; dragen kunnen ze haar niet. En lopen, zó ver? Ze kan nog niet eens tot het eind van de straat komen.

Moeder heeft gekeven, zoals ze vroeger nooit deed, toen vader nog niet weg was, en zoals ze tegenwoordig zo vaak doet. Ze kan het kind toch niet alleen in huis laten zeker? En ze kan het toch niet in de rij laten staan? Of soms dragen al die uren?

De oudste heeft geschreeuwd, dat hij d’r ook niet kon dragen, en hij moest nog heel wat verder dan moeder. En toen is moeder opeens weer goeiig geworden en heeft hem een wagentje beloofd om het kleine zusje in te trekken. De lui beneden hebben wel

13