Sterrekinderen

ternaam, voornaam en geboortedatum. De moeders laten hun kinderen slapen en roepen in plaats van de kinderen „ja”.

Zij is nog lang niet aan de beurt, omdat haar naam achter in ’t alfabet komt. Maar iedere naam van een ander geeft haar een schok; als het de naam is van iemand, die ze kent, moet ze zich beheersen om niet „ja” te roepen.

Er is een moeder met vijf kinderen. Ze roept vijf keer „ja”, -één keer voor zichzelf en vier keer voor de kinderen. Dan komt er een andere naam; de baby is vergeten.

„Mijn kleintje . . .” begint ze, maar dan roept ze wild:

„Ik breng hem naar ’t weeshuis! Ik geef ze geeneen van mijn kinderen cadeau! Laten ze hem dan maar vergeten, - ze krijgen hem niet!”

„Stilte alstublieft!” zegt de man, die de lijst opleest.

„Ik breng hem straks naar het weeshuis, vóór we in de beestenwagen gaan!”

„En als hij dan later alleen wordt gestuurd?” zegt een rustige oude vrouw, die zelf al „ja” heeft moeten roepen.

De moeder is even stil. Ze buigt zich diep over de slapende baby heen, richt zich dan op en gilt:

„Jullie hebben mijn kleintje vergeten!”

„Straks!” roept de man. „Nu eerst stilte alstublieft!”

De lijst gaat verder; er wordt telkens „ja” geroepen.

Dan komt er op een naam geen antwoord; op de volgende naam, die eender is, maar met een andere voornaam en een andere geboortedatum, ook niet:.

„Antwoorden alstublieft!” roept de man en herhaalt de beide namen. Zij kent ze wel: het zijn twee zusters, met lieve, oude gezichten, de hele dag samen. Maar ze antwoorden niet.

„Wie ligt bij ze in de buurt?” vraagt de man ongeduldig.

„Ik!” roept een vrouwenstem.

„Kijkt u dan even, waarom ze niet antwoorden.”

Er is een lange poos stilte. Dan roept de vrouwenstem:

„Om - dat - ze - dood - zijn! Verstaat u me?”

„U moet duidelijker spreken!”

„Om-dat-ze-dood-zijn! Verstaat u me?”

Eerst is er stilte. Dan, dof, onderdrukt, spreken de vrouwen. „Ze hebben gelijk gehad. Als je niemand anders hebt. . .”

118