De weg alleen

zacht en ongemerkt overplanten van haarzelf op iets anders. En dat andere zou voor hem de piano zijn.

Zijn tenger figuurtje voor de piano, het kaarsrechte ruggetje, de gespitste lippen, de dunne, gedweeë vingertjes, — het ontroerde haar alles meer dan ze zelf wou. Ze dwong zich, de zakelijke lerares te zijn, en het lukte haar ten dele. Het andere deel, het niet-gelukte, stond vertederd toe te kijken als hij studeerde, een zachte lach in de ooghoeken. Maar dat merkte hij niet. Onbewust van alles oefende hij, opnieuw, opnieuw, niet tevreden vóór hij het beheerste. O, dit zou het zijn, wat hem sterk kon maken, los kon maken van zijn moeder. Dat wilde ze immers?

# #

En haar copieer-werk ging verder. Rustig, vasthoudend, onverdroten. Soms met een hardnekkig overwinnen van lichamelijke vermoeidheid, als de huishouding, de kinderen overdag alles van haar ge-eist hadden, en ze geen ander verlangen kende dan gelijk met de kinderen naar bed te gaan. Dan verslingerde ze zich aan de krant, aan onbenullige berichtjes en verhalen, die ze met haar slaperige hoofd langzaam las, — tot ze zichzelf in de kraag greep: een belangrijke muziek-uitgave kon niet wachten op de slaperigheid van een vrouw. Dan had die vrouw maar niet zo iets op zich moeten nemen.

Tegenover de gedachte aan Steuve stond ze rustig. Ze had hem nu lang niet gezien, en niet-zien betekende voor haar: rust. Niet-zien, en vooral zijn

98