De weg alleen

„Wilt u meneer Steuve zeggen,” vroeg ze haastig, „dat ik morgenmiddag werk kom brengen?”

„Zal ik meneer even roepen?”

„Nee, nee!” zei ze dringend. „Zegt u het hem maar. Als het niet goed is, kunt u me wel opbellen.” *

„Goed, mevrouw.”

Ze legde de telefoon neer.

Ze was blij, dat ze hem zelf niet gesproken had. Ze wist nu, dat ze zijn stem gevreesd had, toen ze opbelde. En morgen dan? O, morgen, dan zag ze hem voorbereid; dan wist hij het ook tevoren, dat ze komen zou. Dat was heel iets anders. Morgen bracht ze haar werk; dat was alles.

En de vorige keer dan? Toen had ze toch ook alleen maar haar werk gebracht?

O, maar toen had ze nog niet geweten, hoe zwak ze was, hoe zwak een stem haar kon maken. Nu wist ze alles. Ze ging er bewust en sterk heen. En bovendien: het was immers over! Ze had deze keer zo beheerst gewerkt, alsof het voor een vreemde was...

En was het dan ook niet voor een vreemde? Leo had hem gekend, maar zij niet; niet eerder dan die eerste keer, — toen hij haar zo hartelijk tegemoet getreden was, — toen hij haar gevraagd had, al het andere aan hem over te laten...

Het verwarde haar. Ze moest niet zoveel denken. Gewoon: haar werk af maken vanavond, en het morgen brengen.

80