De weg alleen

Car nam de portefeuille eerbiedig in haar handen en sloot hem weg. Alles moest eerder. De gootsteen moest vrij komen voor Dora. Alles dwong, alles wachtte. Maar vanavond, dan was er geen dwang meer. Dan waren de uren van haar alleen.

Het was kwart vóór twee, toen ze die avond, duizelig en met kloppend hart, in bed tolde,

# #

Zó verloren als die eerste avond bleef ze niet werken.

Maar er kwam een gejaagdheid in haar, om aan het éne werk te denken, terwijl ze nog met het andere bezig was. Ze wist het zelf, dat haar gedachten vèr van de kinderen weg konden zijn, terwijl ze deed, of ze naar hen luisterde. Het vervolgde haar met schuldgevoel, en toch kon ze er niet tegen op. De piano-lessen, het dagelijks werk in de huishouding, de kinderen, elk met zijn eigen belangen, — en dan, boven het andere uit: het werk in de avond.

Tine voelde het, dat op Dinsdagavond alles mèt het einde van de les ophield. Ze sprak er voorzichtig over.

„Je wilt me wel wegkijken, hè?”

Haar open glimlach ontnam het scherpe er aan.

„Ja,” schertste Car terug. „Gastvrij, hè?”

„Heb je zó veel te doen?”

Ze wist van Car’s copieer-werk.

„Ik wil het graag gauw afleveren.”

72