De weg alleen

Het was gelukt. Dat, waarvoor ze hierheen gekomen was, was gelukt!

„Ja. Heerlijk.”

Nu moest ze vragen, hoeveel je daarmee verdiende. Ze aarzelde, en hij zag het.

„En wilt u al het andere aan mij overlaten?” vroeg hij.

Ze kleurde. O, ze wou graag overlaten. Te graag. Ze kon te zelden overlaten, — en deze man, die Leo gekend had, deze man met de grauwe kop en de diepe stem, wilde ze alles overlaten, zonder terughouding vertrouwen.

„O, graag!”

Hij stak zijn hand uit, zijn grote hand, en ze legde er haar hand in. Meer nog dan toen ze hierheen ging, voelde ze zich het schoolmeisje, voelde ze de jaren als overgeslagen. Het schoolmeisje tegenover de leraar, waar haar hele hart naar uitging.

„En als het met die componist afgesproken is, komt u dan weer even hier? En als u werk af hebt, komt u het dan hier brengen?”

Ja. Ja, ze wou zo graag hier terugkomen. Ze knikte alleen maar.

En buiten, op straat, in de lager gezonken zon, werd de vreugde in haar zó machtig, dat ze zich afvroeg, of ze nu wel naar huis moest gaan, — of ze niet liever weg moest lopen, buiten de stad lopen in de zon, en vergeten dat ze moeder was. Want als ze naar huis ging, legden de kinderen beslag op haar, zouden praten over hun eigen dingen. Ze

65