De weg alleen

,,’s Avonds. De kinderen gaan nog vroeg naar bed.”

„Slaapt u wel eens?”

„En öf!” lachte Car. „Ik ben dol op slapen.”

„Wat is het toegewijd geschreven,” zei hij.

Iets in zijn stem maakte haar week.

„Ja,” knikte ze, zonder woord. O, ze had het toegewijd geschreven! Ze hield van dit werk, en het vooruitzicht, er misschien geld mee te kunnen verdienen, had haar hand vaardig gemaakt.

Toen:

„Komt het wel eens voor, dat u iemand nodig hebt om te copiëren?”

Hij knikte.

„Ja, dat komt wel voor. Wou u daarmee — de kost verdienen?”

„De kost verdienen is het niet. Bij-verdienen. Aanvullen.”

Ze moest dit eigenlijk niet allemaal vertellen. Het was niet zakelijk. Maar doordat hij van Leo gehouden had, was hun verhouding niet zakelijk.

„Ja,” zei hij. „Ja, dat kan. Ik ben bezig met een componist, die erg smerig schrijft. Zoudt u dat kunnen ontcijferen?”

„Ik denk het. Ik ben nogal snugger in ’t ontcijferen.”

„Ik zal hem schrijven. Als hij in de stad komt, zal ik hem naar u toe sturen. Goed?”

Een golf van blijdschap ging door haar heen.

64