De weg alleen

naar zijn kop te kijken, niet om naar zijn stem te luisteren. Niet om hem over Leo te horen praten.

„Ik geef piano-les,” begon ze opeens. „Om bij te verdienen. Anders is er niet genoeg voor de kinderen en mij. En mèt de piano-lessen wordt het langzamerhand ook niet genoeg, nu de kinderen groter worden.” „Hoeveel kinderen hebt u?”

„Vier. De oudste is negen.”

„En de jongste?”

„Bijna drie.”

Er bewoog iets om zijn mond. Hij begreep, hoe oud Ientje toen geweest was...

„En?” vroeg hij na een poosje aanmoedigend. „Ik kan muziek-copiëren. Kijkt u.”

Terwijl ze zich wat voorover boog om het muziek-papier te krijgen, keek hij aandachtig naar haar. Wat was ze jong. Een meisje. Zijn dochter, die ging trouwen en naar Indië zou trekken, was niet veel jonger. Die begon haar leven pas. Te denken, dat over een paar jaar...

„Hier is het.”

Ze stak haar hand met de muziek-bladen trots vooruit. Ze wist, dat het er uitzag, alsof het gedrukt was. Er was iets in die beweging van haar, dat hem deed glimlachen.

Maar toen hij de bladen doorkeek, verdween de glimlach, en met eerbied in zijn donkere stem vroeg hij:

„Wanneer hebt u dat gedaan, — met uw vier kinderen en uw piano-lessen?”

63