De weg alleen

maanden de noten leren onderscheiden; zelfs wist ze ze, met overvloedige en onevenredig verdeelde rustpozen, ten gehore te brengen, in een kreupel rhytme, dat de maatverdeling voor eigen rekening nam. Dat was al meer dan Car een jaar geleden had durven hopen.

Marietje studeerde niet. Ter vergoeding daarvan spande ze zich op de les dusdanig in, dat haar gezonde kop vuurrood werd, en dat ze ervan kreunde en steunde. Ook Car kreunde en steunde, onhoorbaar, maar diep-gemeend. Het einde van het uur was voor Marietje èn voor Car een vreugdevol moment. Die vreugde wekelijks te smaken was geen gering voorrecht.

Dan was er de twaalf-jarige Douwe, die al eerder les had gehad, en die met kinderlijke nauwgezetheid altijd zijn les kende. Altijd kon ze gerust weer verder gaan met hem, — maar een stap nader kwam ze hem niet, en hij haar niet. Ze had hem zo graag de vreugde van het muziekmaken geleerd, maar ze merkte, dat er voor hem geen vreugde was, in de muziek niet en in al zijn werk niet. Geen vreugde en geen verdriet. Het leven kwam met zijn plichten, en hij aanvaardde ze gelaten. Als hij weg was, had Car wel eens het gevoel, dat ze moest huilen om hem. Om wat hem voorbij ging. Om wat hem zijn hele leven wel voorbij zou gaan, ook als hij volwassen werd.

Zo kwamen ze, alle zes, soms twee op een middag. Eén op een avond. En die éne, dat éne uur op Dins

55