De weg alleen

niets zag, en dat het je ook niets kon schelen, waar de smeerboel terecht kwam. Je bent zo veranderd.” „Het huismoederschap, hè?” lachte ze terug. Maar ze wist, dat het niet het huismoederschap was. Dat het Leo was, die rommel ongezellig vond, die doelbewust had gewerkt aan het overwinnen van haar nonchalance. Leo, die zo iets mocht doen, omdat hij van haar hield. Dat maakte toch alle verschil van de wereld...

Hij had het wel geweten, Flip, dat ze er met haar vier kinderen maar nauwelijks kon komen van wat er was. Zijzelf had het niet dadelijk geweten, maar langzamerhand gemerkt. Ze had er om wakker gelegen, ze had gerekend en gedacht, en moe en onzeker van zichzelf, had ze Flip geschreven, bij haar te komen. Flip stond midden in de praktijk van het leven, — die zou toch raad kunnen geven.

„Ik kom er wel,” zei ze, „maar nèt. En ik weet toch, dat het allemaal duurder wordt, als de kinderen groter worden, — de kleren, en de school.”

„Ja,” zuchtte hij, „veel is het niet.”

Hij vroeg zich af, wat ze van hem verwachtte: raad, — of hulp. Raad, ¹— wat viel hier te raden! Uit één gulden kon hij geen twéé maken, met al z’n zakenmanschap niet. En al die goedkope raadgevingen van: kleiner gaan wonen, een andere hulp nemen, ■— hoe kon je dat nou, als de vier kinderen de ruimte van dit huis dubbel en dwars nodig hadden, en deze hulp van Maria onontbeerlijk was voor Car, met haar kleine krummels van kinderen nog. Ellendig,

42