De weg alleen

vrouwtje, dat van toeten noch blazen weet. Flip, dat is het ergste van weduwschap.”

Haar stem klonk hard. Hij keek haar aan, om te zien of er ook in haar gezicht dat harde was, dat hij nieuw hoorde in haar stem. Maar haar gezicht was als vroeger, alleen een vouw om haar mond, die hij straks nog niet had gezien.

„Ze menen het toch goed,” probeerde hij, onhandig en tegen beter weten in.

„O, als er maar eens één tussen was, die het niet goed met me meende, — dat was beter te dragen! Omdat ze het goed menen, moet ik altijd nog vriendelijk blijven ook! Weet je wat het is: ze vinden het zo verrukkelijk, om alles eens beter te weten dan een ander, om hun raadgevingen eens aan de man te kunnen brengen, — en daar is zo'n vrouw, waar geen man meer is om ze te woord te staan, zo’n prachtige gelegenheid voor.”

Hij stak een sigaar aan, stond op, liep met grote passen door de kamer. Hij moest dat even verwerken: dat zusje van hem, dat zo veranderd was. Ze was zacht geweest en makkelijk te leiden, — voor Leo van een bijna kinderlijke volgzaamheid. Hij had gedacht, dat die volgzaamheid een deel van haarzelf was, — dat ze gemakkelijk, te gemakkelijk misschien, de raad van ieder zou opvolgen. En nu dit. O, hij had het liever zo, maar wat verwarrend was het, als je haar nog voor ogen had, zoals ze altijd was geweest...

„Wat ben je veranderd,” zei hij stilstaand.

40