De weg alleen

voorschijn, dat er al meer dan een half jaar ongebruikt had liggen wachten.

Ze wist opeens, met een glimlach, hoe het jurkje van Atie worden zou, zag er het ranke lijfje in, de dunne beentjes er onder uit.

Terug in de kamer kwam de gejaagdheid over haar, die haar altijd beheerste, als ze iets maakte, wat ook. De haast om te zien, hoe het werd.

Ze nam het kleed van de tafel en knipte de stof. Ze wist, dat Leo dit erg vond, die ontredderde tafel en die gejaagde kleur op haar wangen. Maar wat hinderde dat? Leo kwam immers tóch niet binnen!

Ze knipte en reeg en verschikte, doodmoe, maar niet bij machte er een eind aan te maken.

Tot laat in de avond bleef ze naaien, opstandig en verbeten, — omdat Leo niet binnenkwam om haar werk uit de handen te trekken...

38