De weg alleen

omdat hij nog verschrikkelijk jong en kinderachtig was geweest, toen hij eindexamen deed, — omdat onderzoeken en experimenteren hem onweerstaanbaar had aangetrokken, en omdat hij voor geen goud leraar had willen worden.

Moest ze dat allemaal aan Bertha vertellen? Haar gevoel voor eerlijkheid dreef haar ertoe, maar ze werd tegengehouden door medelijden. Een heiligenbeeld in stukken slaan, — dat mocht je niet doen. Dit beeld van Leo had Bertha nodig. O, — maar waarom moest ze er haar mee vervolgen! Ze haatte dit beeld van bovenmenselijkheid, gemaakt en beschilderd door een, die hem niet gekend had. Zijzelf, — zij was de enige op de wereld, die hem had gekend, — zij was de enige, die kon weten, hoe vals dit beeld was.

„Ik praat niet graag over Leo,” zei ze kort.

Bertha keek even onthutst.

„Ik dacht,” — ze streek even over Car’s hand, ⁸— „omdat je zoveel van hem gehouden hebt, — niet?”

„Juist daarom.”

Toen zweeg Bertha, en Car had haar er om kunnen zoenen.

Maar toen de dagen verder gingen, de dagen en de nachten, met Bertha aan haar zijde, toen werd de vrijheid en de eenzaamheid van voor Berthas komst van een begeerlijkheid zö groot, dat het bijna tot een obsessie werd. Hoe was dat vroeger toch wel geweest, toen ze alleen met de drie kleintjes naar het park ging, toen ze alleen met de drie groten aan tafel zat!

28