De weg alleen

„Wat is er? Wat is er gebeurd?” riep Maria, en Siem riep doordringend:

„Moeder! Moeder!”

Maria bracht haar naar de divan, en toen ze lag, languit en ontspannen, kwamen de bevrijdende snikken. Heftig, schokkend haar hele lichaam, maar verbrekend de ban van de laatste maanden.

Siem pakte haar met zijn vuistje bij de schouder.

„Moeder! Moeder!”

Zijn hele gezichtje was vertrokken van angst.

Toen haar snikken waren uitgewoed, zag ze, door haar tranen heen, zijn wanhopig figuurtje.

„Kereltje,” zei ze, en ze stak een arm naar hem uit. Hij pakte haar hand, kneep er heftig in, en riep dringend:

„Moeder, wat was dat!”

„Niet zo erg. Ik ben een beetje ziek, geloof ik.”

„Gaat u nou óók dood? Moeder!”

„Nee. Nee, hoor.”

Maar tegelijk wist ze, dat ze dit het liefst van alles wilde: nu dood zijn. Eén blijven met de divan, waarop ze lag, — nooit meer er van op hoeven staan, — dood zijn, — al, wat op haar toestormde en wat véél te moeilijk was om door heen te komen, achter zich laten en wegvluchten in de dood.

Siem hield haar hand nog stijf vast.

„Wat was dat?” vroeg hij weer.

„Ik weet het zelf niet. Je moet naar school.”

Siem greep haar jurk vast, alsof iemand hem naar school wou sleuren.

23