De weg alleen

rapport! Ze glimlachte, toen ze de magere cijfertjes nog eens doorkeek.

„Het Hoofd der School.

„Handtekening van Vader, Moeder of Voogd.”

De vulpen, die ze gereed had voor de handtekening, viel spattend op het bureaublad.

Vader... Er zou nooit een vader-handtekening in dit boekje staan. Al de jaren, die voor haar lagen, — Siem’s schooljaren, Joops schooljaren, — Atie’s en Ientjes schooljaren, — zou er nooit een handtekening van de vader in staan. Altijd haar handtekening.

Want Leo was dood. Met een kreet van verbijstering wist ze, dat Leo dood was.

Haar zinnen, onwillig om dit te verdragen, gleden weg in een beschermende bewusteloosheid. Ze zakte half af in haar stoel, het hoofd willoos op zij, zonder enige kleur in haar gezicht.

Het was maar een kort ogenblik. Toen Maria, met schoongewassen Siem aan de hand, binnenkwam, drongen de prikkels van het geluid tot haar door, maar haar leden, zwaar als lood, bewogen zich niet.

„Moeder!” gilde de jongen in doodsangst, „moeder, bent u dood?”

Ze probeerde haar hoofd te schudden, maar het was nauwelijks zichtbaar. Maria, wit van ontzetting, schoot op haar toe, trok haar rechtop. Toen kwam de macht over haar beweging weer in haar terug, en ze zei zachtjes: „Niet zo erg.”

22