De weg alleen

Leo er niet was. Omdat ze thuis zou komen, en Leo niet zou vinden.

Als een ver onheil dreigde het haar: dat ze thuis Leo niet zou vinden. Dat onheil had deze paar maanden wazig op de achtergrond gestaan, verscholen achter de kinderstemmen en de dingen van alle dagen. Er was een scheur gereten in het gordijn, dat het onheil verborgen hield. Dat hadden die twee mannen gedaan.

„O God!” zei ze plotseling hardop, en hield de wagen even met een schokje stil, zodat Atie en Joop verschrikt opkeken.

Want één ogenblik had ze de waarheid geweten:

Ze was bang. Voor het eerst sinds Leo’s dood was ze bang.

Siem kwam geestdriftiger uit school dan ooit. Zijn opgetogen ogen dansten als sterretjes, en hij schreeuwde haar tegemoet, zwaaiend met iets in zijn hand:

„M’n rapport! We hebben een rapport!”

„Laat gauw kijken!”

Siem’s opwinding deelde zich aan Car mee. Daar had ze nog geen ogenblik aan gedacht: dat ze al een zoon had, die zó groot was, dat hij een rapport kreeg!

Ze keek het rapport in, en Siem stond er vreugdevol bij te hijgen, onder de eerbiedige blikken van Joop. Het was heel middelmatigjes, maar Siem was er zich niet van bewust, voelde alleen het geweldige van dit grote-jongens-gebeuren: een rapport!

20