De weg alleen

„Da’s fijn,” zei ze hardop.

Het bleef haar die hele avond bij als iets prettigs: dat Steuve grootvader geworden was. Een grootvader, — o, maar nu zag ze hem heel anders dan eerst! Ze verlangde er naar, hem weer te zien, en veranderd, vernieuwd tegenover hem te staan, omdat hij grootvader was. Ze verlangde er naar, hem geluk te wensen met zijn grootvaderschap, — en nieuw werk van hem te krijgen, omdat ze méér verdienste zo hard, hard nodig had. Ze kon niet vragen om werk. Had hij haar niet beloofd, haar te roepen, als er wat was? O, maar hij vergat haar ook niet! Het was alleen zo uitzonderlijk werk, en bij sommige uitgaven niet eens nodig.

Tot nu toe had ze gevreesd, hem terug te zien. Maar nu was alles anders. Een grootvader, — ze rekte zich, in ’t besef van haar jeugd, en glimlachte om wat een oude man, een grootvader, in haar teweeg had kunnen brengen. Wat was dat lang geleden allemaal...

#

De stad was roezig van de komende kermis. Car liep met Ientje aan de hand door de drukke straten, en had er spijt van, dat ze het kind had meegenomen in dit geroezemoes. Ze kneep het handje stevig vast; oude fluisterverhalen van kermisgasten, die kleine kindertjes meenamen, toen ze nog een klein meisje was met kloppend hart van andere kwebbelende

131