De weg alleen

tot de handelende, zorgende moeder, — de moeder van Ab.

„Ja,” zei hij. Hij wist, dat ze begrepen had, en dat dit haar antwoord was. Er welde een grote dankbaarheid in hem op, dat het woord niet tussen hen gevallen was.

„Ja,” zei hij nog eens.

„Zul je het doen?” vroeg ze moederlijk. „Zul je je ogen open zetten, en het meisje vinden, dat jij en Mientje in je huis nodig hebben?”

Ze was te trots op Tine, om haar naam te noemen. Ze kon alleen maar voortdurend aan haar denken, en hopen, dat zijn gedachten met de hare meegingen.

Hij stond op.

„Ik weet het niet,” zei hij stil.

Zwijgend ging hij weg, zonder avondgroet. En toch wist Car, dat hij niet boos op haar was. Hij kon niet boos op haar zijn; hij moest het immers begrijpen, dat Leo er was, en dat Leo er altijd zou zijn.

Toen ze naar bed ging, zachtjes op de kamer van de meisjes, stond ze een ogenblik tegenover zichzelf in de spiegel. In het halve licht van het schemerlampje zag ze er bloeiend en jong uit. Ze knikte zichzelf toe.

„Leo alleen,” dacht ze. „Niemand tussen Leo en mij.”

„En Steuve dan?” schoot het plotseling scherp door haar heen.

Ze wendde zich van de spiegel af...

* * *

115