De weg alleen

„Zoet meisje,” dacht Car vertederd. De goede plannen lagen zó op haar ingetogen gezichtje te kijk. Zij was zelf net zo geweest, en de herhaling van wat zoveel jaren achter haar lag ontroerde haar.

Bij de uitgang liep ze toch weer naast Dippie’s moeder. Ze sloegen dezelfde richting in.

„Zullen we een eindje samen gaan?” vroeg Dippie’s moeder. „Waar moet u heen?”

„Net zo makkelijk als bij onze dochters!” lachte Car. „Alleen niet met de armen om mekaar heen.”

Het ging ook makkelijk. Want zolang Car Atie haalde en bracht, — langer dan ze het bij de jongens gedaan had, — ontmoette ze bij iedere schooltijd Dippie’s moeder en gingen ze samen een eind terug. Meestal was Ientje er bij, en soms de wagen met het kleine jongetje. En toen Atie en Dippie beide alleen naar school gingen, wist Car alles van Dippie’s moeder, — ook dat ze Hettie heette en dat haar man een schat was, — en Hettie een klein beetje van Car, — ook dat ze Car heette...

# *

Een heel klein beetje van Car.

Dit kinderlijke, impulsieve moedertje van Dippie hoefde niet meer te weten dan een heel klein beetje van Car. Ze verlangde er ook helemaal niet naar, meer te weten, in beslag genomen en tot de makke-lijk-pratende lippen toe vervuld als ze was van haar eigen dingen.

Was er eigenlijk wel iemand op de wereld, die

108