Sneevliet, rebel

woede van Bep. Door alle bedrijvigheid heen was ieder zich aan het verkleden.

Oom Henk en tante Mien zouden komen. Ter ere van mijn verjaardag. En om kennis te maken met mijn ouwelui, aanstaande schoonouders van Bep naar het zich liet aanzien.

Er werd gebeld, heel lang, zodat wij dachten dat de bel weer eens klem was gaan zitten. Ik ging al naar beneden om het euvel te verhelpen, doch hoorde, halverwege op de trap, zeggen: 'Doe dat toch niet Henk, je bent niet thuis.'

Gestommel. Toen kwam oom Henk binnen, met een grijze tweedjas aan en een zelfde gleufhoedje. Tante Mien droeg een wijnrode regenmantel en geen baret deze keer maar een hoedje, waar zij een hekel aan had omdat zij niet wist hoe zij het lange, donkere haar eronder kwijt kon. Zij was niet groter dan mijn moeder; maar wat was die afgesloofd tegenover haar. Oom Henk maakte wel eens grapjes om haar scherpe kin, en toch zag zij er jong door uit.

'Hier kerel,' zei oom Henk, en overhandigde mij een enorm pak. 'Een zadel. Voor je verjaardag. Dan kan je bij de rode cavalerie.' Het bleek een rugzak te zijn met draagstel. Zo'n grote waar de halve wereld in gaat. 'Voor als jullie samen gaan kamperen.'

Mijn vader keek mijn moeder even aan. Over sex werd bij ons angstvallig gezwegen. Alsof het niet bestond. Joden zijn net zulke calvinisten als de rest.

De stoelen stonden al klaar. Rondom de ouderwetse tafel, erfstuk van mijn grootouders. Op één poot met drie vertakkingen, zodat ik met de bovenkant van mijn dijbeen het tafelblad in evenwicht probeerde te houden. Mijn moeder pakte de theepot. Met mélk? En suiker? In elk geval was het gesprek begonnen.

'Wat lijkt die oudste zoon van u sprekend op zijn vader. Alleen zijn haren zijn niet grijs.'

Mijn moeder maakte dankbaar van de gelegenheid ge

30