Adios companeros!

neemt mijn koffer over, nee, ik mag hem niet dragen, ik zal wel moe zijn na die lange reis. Geld zal ik ook wel nodig hebben, zegt hij, en hij overhandigt me een pak peso's nog voor we het station hebben verlaten. Het mag mij aan niets ontbreken. Wat heb je aan Martin geschreven?, wil hij weten. Waarom? Martin heeft hem verantwoordelijk gesteld voor mijn welzijn, in een nogal scherpe brief. Naast hem, Jaime, ben ik de voornaamste dirigente obrero van de Wereldpartij, de anderen zijn allemaal intellectuelen, houdt hij me voor. Er moet een goede samenwerking tussen ons zijn. Maar eerst ga ik naar een duur hotel, op de Plaza de las Armas, enkele dagen maar, voor de schijn, daarna zal hij een kamer voor me zoeken. Ik moet mijn koffer goed afsluiten, want als je er niet bij bent komt de politie je spullen doorzoeken. Hier, zo kort na de revolutie? Como no, er zijn allerlei krachten aan het werk om de revolutie in te dammen.

Morgen ontmoeten wij Diego, de voornaamste leider van de Boliviaanse beweging. Macanudo, zeg ik, een uitdrukking die ik een week tevoren in Buenos Aires heb geleerd en zoiets moet betekenen als 'hartstikke goed', maar Jaime schudt zijn hoofd. Er bestaat een zekere spanning tussen hem en de Boliviaanse kameraden, die een andere opvatting schijnen te bezitten van de opbouw van de revolutionaire partij, want hij vindt ze demasiado flojo, te slap. Er moet hier proletarische discipline komen, dat is het probleem, daarzonder is de hele beweging verlamd. Hij heeft erover naar Martin geschreven, maar die heeft geantwoord dat hij tot elke prijs een conflict met Diego moet voorkomen. Nerveus, onzeker kijkt Jaime mij aan, alsof hij zich afvraagt: kan ik hem vertrouwen? Dan zegt hij aarzelend: Martin is de voornaamste leider van de Wereldpartij, natuurlijk, maar is het mij niet opgevallen dat hij soms iets hooghartigs heeft waarmee hij zijn burgerlijke afkomst verraadt? Naar een antwoord zoekend, probeer ik mijn eigen

89