Adios companeros!

hopig gebaar van hun bladen; zij zijn zo groot als bomen in een Nederlands landschap.

Weer gaat de trein verder, hijgt zich door het hooggebergte heen, de Altiplano, eerst van Argentinië, dan van Bolivië. Het is er koud 's nachts, ijzig koud, zodat ik mij afvraag of die witte vlakten geen ijsvlakten zijn in plaats van het zout dat zich hier aan de oppervlakte moet bevinden. Een razende koppijn heeft mij overvallen, tot aan misselijk worden toe, en ik hoop mij ervan te bevrijden door mijn ogen te sluiten, maar dan dwing ik mij zelf naar de vreemdsoortige rotspartijen te blijven kijken die de trein begeleiden, want wanneer zal ik hier weer komen? Soms heeft de natuur haar grillen te ver doorgevoerd, ziet een rotsmassief er uit als een enorme aaneenschakeling van flats in een grote stad; symmetrisch van opzet en met strakke lijnen. Vaker nu onderbreekt de trein zijn gang. Eerst sneltrein die zich door de pampa spoedde, is hij hier het verbindingsmiddel geworden tussen plaatsen met Indiaanse namen, op grote afstand van elkaar. Daartussen, in de Altiplano van het An-desgebergte verstrooid, lemen hutten zonder ramen, een gat doet dienst als deur. Elke hut heeft zijn eigen stukje grond, omzoomd door een muur van leem die het eigendom moet beschermen, ook hier, op het dak van de wereld.

Dan slingert de trein zich in steeds kleiner wordende cirkels omlaag, en daar, in de diepte, ligt La Paz, vierduizend meter boven de zeespiegel. Pascontrole, de vierde al sinds twee dagen. La Paz, de hoofdstad van Bolivië, het land van de revolutie nog geen jaar geleden, waar de Wereldpartij een massabasis heeft en het trotskisme zich geplaatst ziet voor de verovering van de macht. Als dat gebeurt is het isolement van onze wereldbeweging, nu al twintig jaar lang, doorbroken en zullen wij de opmars in de gehele wereld voortzetten.

Daar staat Jaime, ja daar staat Jaime. Hij omhelst mij,

88