Adios companeros!

nier van mijn opdracht terechtkomen? Waar moet ik Bep geld van sturen? Het is verschrikkelijk, het is alsof je niets anders aan je hoofd hebt, alsof je geldzorgen boven de revolutie gaan. Maar hoe kan ik goed werk doen als niemand zich aan zijn woord houdt en het een grote rotzooi wordt, ook in mijn verhouding tot Bep, die het toch al moeilijk genoeg heeft? Hoe kan ooit het Bureau worden gevormd als Jaime maar niet komt en ik van Alfonso afhankelijk blijf? Om nog te zwijgen van het belangrijkste van alles: de eventuele vestiging van het Wereldsecretariaat in Latijns-Ame-rika voor te bereiden? Zelf loop ik zonder peso op zak. Opgeven doe ik het ook niet, ik maak me nog liever van kant. Zo, meneer heeft medelijden met zich zelf? Je moest je schamen, probeer liever te gaan slapen, maar zelfs dat lukt me niet. Steeds ruk ik me tegen mijn wil wakker. Is zoiets heimwee, of ben je bezig te falen, Sal?

Ik móét Alfonso spreken, het kan zo niet doorgaan. Tegen zijn uitdrukkelijk verbod in zoek ik hem thuis op. Het is siësta, ik tref hem aan in bed, en word overladen met verwijten. Het is een brutaliteit, companero, zeggen ze, maar ze kunnen mij nog meer vertellen. Ik móét een adres hebben van een partijgenoot om er te wonen, in het hotel kan ik niet blijven. Die nacht slaap ik bij Hugo, zonder dat zijn ouders het weten, en 's morgens, heel vroeg, loop ik op mijn sokken het huis uit, opdat zij mij niet horen.

Wat valt er naar Martin te schrijven over politieke problemen als je niet meer weet hoe het hoofd boven water te houden? Laat hij ook maar eens ongerust zijn. Ze zouden hier toch zo goed voor me zorgen? Ik schrik van mijn eigen gedachten. Waarschijnlijk hebben de kameraden hem van alles toegezegd, en daar kan hij ook niets aan doen. Tegenover hem doen ze zich altijd beter voor dan ze zijn. Bovendien: hij is de secretaris van de Wereldpartij, ik ben in hun ogen een indringer, en wat nog erger is: ik ben van ze afhankelijk.

79