Adios companeros!

wel gauw komen.'

In een café in het hartje van Montevideo maken wij nadere afspraken. Eerst geef ik Alfonso mijn geld, dat had ik me vast voorgenomen, de honderd gulden die Mien Sneevliet mij voor mijn vertrek had meegegeven. 'Ik stel me helemaal ter beschikking van jullie,' zeg ik, 'en vertrouw erop dat jullie voor me zullen zorgen. Alleen voor mijn gezin moeten jullie elke maand een gedeelte bijdragen, dat moest ik je vertellen van Martin.' Wat rottig dat ik daar nu over moet spreken, als eerste probleem.

'Lo sé,' antwoordt Alfonso en vervolgt: 'Wat het politieke werk en het Bureau betreft zullen we moeten wachten op Jaime. Het is niet mogelijk, zonder hem beslissingen te nemen. Voorlopig ga je naar een hotel. Ik zal je wat boeken geven. Dit handelt over het Latijns-Amerikaanse Bureau van de Derde Internationale. Het andere is van de Peruaan Mariateguy. Hij was de grootste marxistische theoreticus uit Zuid-Amerika, en heeft over de Inca's geschreven. Ik woon in Maldonado en kan je mijn adres niet geven. Ik kom jou wel opzoeken. Morgenochtend, om tien uur, Playa Carrasco, aan het strand voor het hotel.

Ik wacht in de stromende regen. Het is elf uur geweest, Alfonso laat zich nog steeds niet zien. Het strand is verlaten. Alleen vijf politieagenten, die over de badgasten moeten waken, zitten druk te praten bij een wachthuisje, terwijl een parasol hen beschermt tegen de stortbui. Soms kijkt er een naar mij. Dan loop ik even heen en weer terwijl ik angstvallig oplet of Alfonso er niet aankomt. Twaalf uur al. Zal ik weggaan? Zonder verdere afspraak, zonder enig adres behalve dat van een postbus en zonder geld voor het hotel? Zou ik Alfonso verkeerd hebben begrepen? Het was anders duidelijk genoeg, en hij spreekt goed Frans. Eindelijk, een half uur later, haast Alfonso zich naar mij toe en mompelt een verontschuldiging. 'Zoiets moet je niet meer uithalen,' zeg ik nog kalm, maar met de zenuwen in mijn keel.

7 6