Adios companeros!

en soms was het zo, uit koppigheid, alleen maar omdat ik niet toe wilde geven.'

Is dit de ingang van de métro? Ik ben er al vroeg, over vijf minuten komt Martin mij halen. Hij is de secretaris van de Wereldpartij en bijna net zo knap als le Vieux, wordt gezegd. Hij leeft uitsluitend voor de revolutie, met zijn vrouw Miranda, en kinderen hebben ze niet, net zomin als Lenin en Kroepskaya die hadden. Marx had er wel, en le Vieux ook, vier waren het er. Drie zijn door Stalin vermoord, een dochter pleegde zelfmoord in Berlijn. Tegen mij zeggen de mensen vaak genoeg: je had nooit moeten trouwen als je voor de revolutie wilt leven, je gezin is je anders maar tot last, en jij bent het je gezin. Hoe weet je dat allemaal van tevoren? Toen ik trouwde was ik een gewone jongen. En als je nu graag wél kinderen wilt? Je hoeft toch niet alleen voor de kinderen van anderen te vechten? Martin schijnt nooit te laat te komen. Als hij op mij moest wachten zou hij er tijd door verliezen, en trouwens, wat zou hij dan van me denken? Er was een discussie over het nationale vraagstuk. Martin heeft er de nadruk op gelegd dat de trotskisten tijdens de oorlog moesten deelnemen aan de nationale verzetsbewegingen, met een eigen socialistisch program natuurlijk, en ook nu, in Griekenland. In Nederland zijn we eigenlijk te sektarisch geweest, meer dan Henk Sneevliet en zijn groep. Voor ons bestond alleen ons eigen illegale werk, voor de niet-politieken haalden we een beetje onze schouders op. Gelukkig hebben we wel gedaan aan bonkaarten en persoonsbewijzen, in samenwerking met andere groepen.

Martin moest nu zo komen. Wat zou hij in me zien, dat hij met me heeft afgesproken? Aan de andere kant is ook een uitgang, la sainte famille. Martin en Miranda zouden wél kinderen moeten nemen. Die zouden misschien heel knap zijn, van zulke knappe ouders. Zonde als dat ver

40