Adios companeros!

en het proces van 1961, de veroordeling tot vijftien maanden gevangenisstraf wegens hetgeen in feite natuurlijk een politiek delict was.

Men leze de vaak ontluisterende verhalen over de wederwaardigheden van een revolutionaire propagandist in Zuid-Amerika: zij hebben geen inleiding nodig. Ter oriëntering slechts dit: in 1952 gistte het overal in Latijns-Ame-rika. Het peronisme in Argentinië bleef in zijn innerlijke tegenstrijdigheden verwikkeld, maar het nationalisme had toch geleid tot een activering van de massa's, met name in de vakbonden; tot anti-imperialistische demonstraties; en tot verzwakking van de macht der feodale landheren en der kerkelijke prelaten. Reeds kondigde zich de contrarevolutie van 1955 aan, maar dat verhoogde de revolutionaire spanningen. In Bolivia was in 1952 de omwenteling geslaagd, die tot drastische landverdeling en tot nationalisatie der belangrijkste tinmijnen leidde. In Brazilië poogde Ge-tulio Vargas na 1950 ernst te maken met het weren van buitenlandse invloeden, het verbeteren van de sociale positie der arbeiders. En hoewel zijn politiek geenszins sociaal-revolutionair was - evenmin als die van Perón - stak ook hier de storm op van de reactie: in 1954 zou Vargas zelfmoord plegen. In Colombia was het tijdperk van 'la violencia' nog niet ten einde: sinds 1948 woedde er een veelzijdige burgeroorlog, met guerrillagroepen en 'onafhankelijke revolutionaire republieken'. In Guatemala was Arbenz in 1950 tot president gekozen, hij wilde op grote schaal grond verdelen, ook van de United Fruit Company, maar zou in 1954 door huurlingen van de Verenigde Staten worden verjaagd.

In deze baaierd hebben kleine kernen van 'trotskisten', met als centrum Buenos Aires, een rol gespeeld die hun numerieke sterkte ver te buiten ging. In Argentinië werd de basis gelegd voor de guerrillagroepen, waaruit ten slotte het erp, het Revolutionaire Volksleger, te voorschijn zou

28