Adios companeros!

aan de Algerijnse opstand meer betekent dan een politieke solidariteitsverklaring. Paul Firelle wil protesteren, stikt bijna in zijn eigen stem van woede, maar dan neemt Jacques Meyerson het van hem over en verklaart tot onze verwondering in het Engels, en nadrukkelijk woord voor woord: ^,Often we have ridiculed the valise carriers, almost all of them intellectuals..' - daarbij kijkt hij uitdagend naar Martin en Miranda - '...who view an immediate act of material support for the Algerian revolution as the principal task of French revolutionaries in the present period.'

'Daar komt de aap uit de mouw,' schreeuwt Miranda, maar Martin legt zijn hand op haar mond.

Jacques Meyerson vervolgt: 'It is certain that the patient task of constructing a revolutionary organization capable of intervening effectively when a revolutionary situation presents itself, holds priority even in this epoch in France.'

Wij zwijgen allemaal, kijken elkaar even aan, dan vraagt Martin: 'Ik zou graag weten of Paul en Pietro er ook zo over denken.'

'Ik laat me door jou niet uit de tent lokken...' is het enige wat Paul antwoordt, en Pietro sluit zich daarbij aan.

'Lafaards,' fluistert Miranda voor zich uit, en dan zegt zij rechtstreeks tot Jacques: 'Dat is niet het standpunt van een werkelijke trotskist.'

Het is alsof zij een vonk bij benzine heeft gehouden.

Jacques schreeuwt met krijsende stem, die op de halve gracht hoorbaar moet zijn: 'Ik laat me door haar niet vertellen dat ik geen trotskist ben, dat is een schande, ik geen trotskist...'

Verbijsterd kijken we elkaar aan. Hij moet toch begrijpen dat dit het illegale adres van Martin en Miranda is, en dat je daar niet zo te keer kan gaan zonder de aandacht te trekken. Zijn gegil snijdt me door mijn ziel, en ik roep hem toe: 'Hou toch in godsnaam je bek.' Honend begint hij te lachen

131