Adios companeros!

Weer geschreeuw, van alle kanten nu, maar Martin vervolgt: 'Wie een volwassen mens is en geen kind, begrijpt dat een breuk met Miranda ook een breuk met mij betekent.' Martin geeft een wenk aan Miranda: 'Alors, dan gaan we maar.'

Ook ik sta op, natuurlijk ga ik mee met Martin en Miranda. Ik ben het politiek met ze eens, daar gaat het om. Wat betekent de Wereldpartij zonder Martin? Soms denk ik dat Miranda minachting heeft voor het Wereldsecretariaat, want toen ik haar eens vroeg waarom zij er geen lid van werd, antwoordde zij: 'Van die bende?' Maar Martin was er kwaad om. Hij wil niet dat ze zulke dingen zegt, en al wordt ze soms woedend, ten slotte luistert ze toch naar hem.

Plotseling is het rustig en gaat iedereen weer zitten. D'ac-cord, Miranda mag blijven. What next? Vestiging van het Wereldsecretariaat in een ander land nu het in Parijs niet kan blijven.

'Ik stel Amsterdam voor,' zegt Martin, en ik schrik even. Hij zal zijn reden wel voor dit voorstel hebben, ik heb hem toch verteld wat er voor bezwaren bestaan, en die vindt hij dus niet beslissend.

Maar Paul Firelle springt op, en Jacques Meyerson, en Pietro Milano.

'Amsterdam? Nooit.'

Italië is het aangewezen land, zegt Jacques, het Wereldsecretariaat behoort in Napels te komen. Daar woont Pietro, die kan dan aan het dagelijks secretariaat meewerken.

Er wordt door elkaar heengeschreeuwd, maar niemand overtuigt niemand, en de koppen zijn geteld: drie voor Napels, twee voor Amsterdam. 'Waarom wil Martin naar Amsterdam?' vraagt Jacques, 'vanwege Sal?' Martin ontkent dit, al is het duidelijk dat met Napels Sal niet meer in het secretariaat kan blijven. Amsterdam heeft ook andere voor-

ii9