Adios companeros!

Martin te spreken, hem vertellen waarom ik ben teruggekomen, verantwoording afleggen. Daarna ga ik naar huis, dezelfde avond nog.

'Ben jij het, Martin?' vraag ik aan de telefoon, en dan: 'Je spreekt met Sal.'

'Vanwaar bel je?'

'Ik ben in Parijs.'

'C'est épouvantable.'

Ik ken de uitdrukking niet, maar het zal wel zoiets betekenen als: verschrikkelijk.

'Luister toch, ik móét je spreken.'

'D'accord, Gare d'Invalides. Dans une demi-heure.'

En nu vertel ik, zonder dat Martin me mag onderbreken: 'Het Wereldsecretariaat kan zich in Latijns-Amerika vestigen als het nodig mocht zijn. Er is één kameraad, Carla, op wie wij met stelligheid kunnen rekenen.' Ecoute, Martin: Bep was heel erg ziek, ik móést terug, en ben toch een vol jaar gebleven? Geloof me, Martin, de botsing met Jaime was niet van persoonlijke aard, maar kwam door politieke tegenstellingen. Er is een nieuwe taktiek nodig voor de gehele Latijnsamerikaanse beweging.'

Terwijl ik hem vertel over het proces van politisering, daarginds, antwoordt Martin: 'Bien, je bent nu erg moe, schrijf er een rapport over voor het Wereldsecretariaat zodra je thuis bent.'

'Ik ga zo gauw mogelijk werk zoeken,' merk ik nog op.

'D'accord. Wij betalen je nog twee maanden.'

'Ge zijt mager geworden,' zegt Jacques Meyerson, die tegenover mij komt zitten in de trein naar huis. Hij is ook net teruggekomen, uit het Verre-Oosten, en reist nu mee tot Antwerpen.

'Ge hebt het moeilijk gehad heb ik begrepen?' vraagt hij.

Ik antwoord: 'En jij, hoe heb jij het gemaakt?'

'Ik kom nu van Ceylon, waar ik met tal van leidende ka-

108