Mombakkes de groote Comediant

64

„Neen mevrouw ... ik ben adelborst geweest — ik kom van Willemsoord ...”

„Adelborst ... en dan doet u dit . . . colporteeren?” „Steekt daar dan schande in?”

„Volstrekt niet. . . maar het lijkt mij toch geen werk voor u . . .”

„Ik doe het graag . . . het is heel, heel. . .”

Hij hield het woord in.

„Nu? Wat wilde u zeggen?”

„Heel. . . avontuurlijk!”

Zij lachte voluit, en liet haar mooie, regelmatige blanke tanden zien.

„Dus u zoekt het avontuur ... en op deze wijze. Nu misschien is ’t nog niet eens zoo dom. Maar het werkelijke, het echte avontuur vindt je alleen aan het tooneel. Mijn man was rijk toen ik hem leerde kennen en hij stelde de voorwaarde dat ik van ’t oogenblik, dat ik met hem samen zou zijn, geen voet meer op het tooneel zou zetten. Dat heb ik toen gedaan, maar hoe ouder ik word, hoe meer ik het betreur. En in mijn diepste haat ik hem er om.”

Zij bleef even stil zitten, keek Hans aandachtig aan. „U vindt het natuurlijk gek van mij, dat ik u, een vreemde heer, dat zoo maar dadelijk bij een eerste kennismaking zeg. Maar ik voel, o ik voel, dat u veel op het tooneel zou kunnen worden. Zoodra ik uw stem hoorde, toen u tegen het dienstmeisje sprak, dacht ik, wat een prachtig, diep, vol, mannelijk geluid. En toen ben ik naar voren trepaan — wat ik anders nooit doe — en toen ik u zag, dacht ik, voelde ik bij ingeving, zooals wij vrouwen, dat wel kunnen hebben, wat een prachtige jeune premier zou hij zijn.