De vernietiging van de Joden in Polen

er op te wijzen, dat men zich op een tussenstation bevond.

Maar op het ogenblik waarop de barakken geen nieuwe gedeporteerden meer konden ontvangen, vol als ze waren, vergaste men de oud-gedctinecrden. Iedere dag zag men in de gaskamers en ovens groepen van 1000 mensen gaan.

Bij hun aankomst leidden de ,,Capo's” hun eerst naar het bad. Ieder moest zijn kleren en schoenen uitdoen, en bleef naakt. Om de slachtoffers tot het eind toe om de tuin te leiden, gaf men aan allen een stuk zeep. Ondertussen hield men zich bezig met het in orde brengen van de kleren en schoenen, die achtergelaten waren door de ongelukkigen. In de ,,receptie-kamer”, de dodenfabriek, ontving Sauer de veroordeelden en hij liet niet na hen overvloedig af te rossen. Vervolgens duwden de Duitsers de vrouwen en kinderen het eerst naar de vernietigingskamers.

Het laatste bedrijf van de vernietiging begint:

Mannen en vrouwen, kinderen en grijsaards, allen komen naakt naar voren op hun laatste weg naar de dood. De vrouwen en kinderen lopen aan het hoofd, de mannen, jong en oud, volgen. Tenslotte, om hun pas te versnellen, brengen de Duitsers hun slagen toe op hoofd en lichaam. Nu hollen de slachtoffers, opgejaagd; kreten van vrouwen en kinderen stijgen overal in de lucht op. Nu is het hun duidelijk, waar men heengaat, naar de dood. De vloer is glad, men glijdt uit en valt. Maar de ongelukkigen, die op de grond vallen, kunnen zich niet meer oprichten, want over hen heen vallen onophoudelijk nieuwe lichamen. Over de hoofden der moeders werpt men kinderen in de kamer. De doodskamers worden stampvol. Wanneer ze zo vol zijn, dat er niemand meer bij kan, worden ze hermetisch gesloten. Van alle kanten gaan er buizen open, die gas in het lokaal werpen. Het doet vlug zijn werk. In een kwartier is alles afgelopen.

Dan moeten de ,,capo's” hun taak vervullen; met harde slagen drijven de bewakers hen aan het werk. De deuren van de dood openen zich — maar men kan zelfs de lijken niet een voor een naar buiten brengen, want de waterdamp heeft zo’n invloed, dat ze samengegroeid schijnen tot een enkele massa. Om de lichamen weg te kunnen halen, zijn de doodgravers verplicht water te gaan halen bij een naburige pomp en er dit blok (luguber om te zien) mee te begieten. De lichamen laten elkaar dan los en het is gemakkelijker ze weg te halen. Hun

73