De vernietiging van de Joden in Polen

aanblik is niet veranderd, behalve dan de violette kleur van het gelaat en het achterste gedeelte. Nu laadt men de doden op een wagon en voert ze langs de rails naar de gemeenschappelijke graven, waar de „capo's” hun werk voltooien.

Honderdduizenden Joden, komende uit alle landen van Europa, werden op deze manier te Tremblinki afgemaakt.

HET ORKEST VAN HET KAMP.

Maar het kamp van Tremblinki kon bogen op nog een bijzonderheid. Men had er het Joods orkest van Arthur Gold geconcentreerd, dat ermee belast was voor de ongelukkigen te spelen, om hen in de dood te begeleiden! Op hetzelfde ogenblik, waarop duizenden Joden hun leven gaven in de kamers, waren deze musici gedwongen vrolijke muziek ten beste te geven. Diegenen onder hen, die weigerden dit te doen, werden aan de voeten opgehangen, het hoofd omlaag.

Verscheidene musici werden gek midden onder het concert. De artisten sprongen dan de een na den ander van het podium af, mengden zich onder de menigte, die haar beurt afwachtte om vergast te worden en begonnen te brullen, het gezicht verwrongen van waanzin: „Frait och, jidelach, ir get zum tot mit klezemer!" (Verheugt U, Joden, gij gaat dood met muziek!). De Duitse geweerkogels floten en de ongelukkigen werden neergelegd als vormloze massa’s. Waarna het orkest zijn taak vervulde. En hetzelfde spel herhaalde zich iedere keer.

DE SLACHTOFFERS.

Vanaf 1942 hadden in de steden en dorpen van geheel Polen, wat de Duitsers noemden „acties” plaats. Zij herhaalden zich bijna periodiek, uitgewerkt in een plan, dat van te voren tot in de kleinste kleinigheden uitgewerkt was en de Joodse bevolking met schrik vervulde. In het algemeen bestonden deze acties in het ophalen van een zeker aantal Joden van bepaalde plaatsen, die vervolgens werden gedeporteerd. Herhaaldelijk was dit aantal van te voren vastgesteld

74