In Depot

tweehonderdvijftig gulden meenemen, wij gaan niet naar Auschwitz, maar naar Zelle, misschien krijgen wij daar zelfs pakjes van het Rode Kruis ! De Palestijners leven in een roes, vallen elkaar bijna om de hals van vreugde. Heeft men ook niet zakken met appelen ingeladen, koek, sigaren en sigaretten? Appelen zijn er zeker in, die heb ik zelf zien inladen.

Sigaren, sigaretten? De verbeelding moet ook wat hebben. Nou zien jullie! We gaan! Eindelijk! Anderen, die niet voor Zelle zijn aangewezen, maar nog hier moeten blijven en hun onzekere bestemming afwachten, zijn jaloers, zulke ogen zetten ze op; zij zouden graag meewillen.

In zo’n mooie derde-klasse-trein. Voor je plezier zou je meegaan!

De sceptici schudden het hoofd over zoveel oppervlakkigheid, over zoveel lichtzinnigheid: je kunt de Duitsers toch immers nooit vertrouwen; vandaag is het zus, morgen zo! Langsam, immer langsam!

De controle op de postpakketten en aangetekende briefpakketten is verscherpt: voortaan zullen zij, voordat zij naar de barakken worden doorgezonden, worden geopend en gevisiteerd door beambten van de Lagerkommandantur, op geld en luxe-artikelen. Daar gaat onze tabak, daar gaan onze sigaretten! De enige luxe, die wij totdusver genoten. Weinreb, van de lijst-Weinreb, is uit Scheveningen in het kamp teruggekomen, zonder s. Tweede inenting tegen typhus, op de rechterarm. Vijf jonge paren in de echt verbonden met het oog op het transport naar Zelle, om de toelating tot Palestina mogelijk te maken van een deel hunner. Bezoek aan het gedeelte van het ziekenhuis, waar geen kinderverlamming heerst, weer toegestaan.

dinsdag 23 november Grote consternatie vannacht. Om half een hebben mannen van de od zoals zij verklaarden ‘op last van de commandant’, in alle barakken de paspoorten van buitenlanders en van Joden met dubbele nationaliteit ingenomen. Wonderlijk op hetzelfde ogenblik dat de trein klaarstaat voor het meenemen van Joden met dubbele nationaliteit ! Om half zes werd af gekondigd, dat het transport niet zou doorgaan en dat iedereen werd verzocht gewoon aan zijn werk te gaan. ‘Aangezien het transport niet doorgaat, wordt iedereen verzocht gewoon aan het werk te gaan’, luidde lakoniek de bekendmaking.

Men was eenvoudig stom van verbazing. Maar zoiets! Dat had men nog niet meegemaakt. De Palestijnen waren diep teleurgesteld. Wat kon hiervan de reden zijn, vroeg men zich af. De aanhoudende gevallen van kinderverlamming? Het zware bombardement van Berlijn? Het bleef bij gissen. In de loop van de ochtend kregen de buitenlanders hun passen terug, velen die zich beroepen konden op dubbele nationaliteit niet, bijvoorbeeld Engelse en Amerikaanse vrouwen, gehuwd met Nederlanders of Duitsers. Sensatie. Er komt een nieuwe Austausch-lijst, voor

211