Kamertjeszonde

119

wagen reutelde schor. Stilletjes nam ik haar hand, drukte die zachies, hield ’r vast. Zoet-weëig voelde het warme glacé, met het ééne anders-warme open velkringetje. En ’k bleef zoo, rustig, zónder-nadenken in wiegend gesoezel. Zij sliep.

Door de voile, in de wagenschemering, zag ’k haar meisjesgezicht, het gelijk-gladde neusje, de ronding der koonen. Als ik zelf m’n oogen sloot, wakker, toch niet denkend, en ’t glacé voelde in de handwarmte, zag ik het komend leven als een vlakte met niet hinderend, niet schelgroen, passieloos licht, ’n vlakte 0111 in te liggen met dichte oogen en ’n mond wijd-op en met in en uit stootinkjes van adem. D’r ontbrak niets, ’t Was vólkomen. Vólkomen van wijde, zacht-groeiende vreugd. Als je de oogen open dee, zag je de menschen aan den overkant met hoofden schuinweggezakt en open-ademende monden, ’t mat glimmen van ’n bril, ’t bagage-rek, keek je naar ’t billet van „Niet rooken” ... Smoking is prohib...Il est défendu..., naar den knop van ’n stok.... zei je tot jezelf, zónder ’t te zeggen, dat ’t allemaal goeie lui waren, met gezellige gezichten.... sloot je de oogen weer.... voelend het glacé, dat warm w^rerd en het open velkringetje, waarin je wel ’n zoen zou willen geven .... én ’t breede, ’t onbelijnde,’t groot-wijde, waarin je je adem hoorde.

Tot aan de deur van de Albert Cuyp liep ik mee.

„Wil je niet effen boven kommen??”

„Mag ik ?’”

„Dan kan je me ééne kind zien.”

Een trap op. ’n Klein portaal, ’n Gescharrel bij de deur. Dan n kamer in donker met flauwe raamschemeringen.

„ Juffrou !. . .. Juffrou-ou !”

Achter scharnierde ’n deur.

„Ben u d’r?’⁵ „Waar is me lamp ?”

„O. Die zal ik zoo dadelijk brengen.”

„Ga zoo lang zitten, Alf. Hier staat de canapee.”

In ’t donker ging ik zitten op iets hards.

„’k Gloof da’k op wat zit.”

„Dat zal ’n veer zijn. Je mot vlak tegen den ruganleunen. Anders kun je ’r niet op zitten.”

„’t Lijkt ’n groote kamer, hè?”

„Dat verdómde mensch! Altijd dat beroerde geseur met me