Kamertjeszonde

lamp ! Juffrou ! Juffrou-ou ! Mo’k nou nog langer wachten ?” „Ik k-ó-ó-m!”

Met de fel lichtende lamp voor het flets burgervrouwtjesgezicht kwam ze binnen.

„’k Most ’r olie in doen.”

„Niks voor me geweest ?”

„Uw vader was van morgen hier.”

„Geen boodschappen ?”

„De naaister.”

„Was ze ’r alweer?”

„En wat ’n brutale bek! Ze liep niet langer zei ze. Dan mot je maar rijjen zei ik. ’k Heb de deur voor d’r neus dichtgesmeten ... O .. . Zit daar ’n héér.... ’k Had meneer heelemaal niet gezien.” „Da’s meneer Spier die u bij Prot gezien heb.... weet u niet meer?”

„Jawel, jawel... Wil u soms thee drinken ?”

„Da^!s ’n idee. Met twèe koppen, juffrouw!”

„Meneer mot niet na me sevies kijken.... De kinderen breken alles, hè-hè-hè” ....

„Kijk nou is wat ’n rommel!” — zegt Georgine als juffrouw Bok weg is — „wat ’n godverdommisse beestenboel. Alles laat ze achter d’r kont slingeren, ’k Sjeneer me voor jou.”

„Toe, ga nou niet opruimen! Wat komt ’t ’r op an!”

,,’k Kan toch zoo niet de po voor je neus laten staan. Kijk nou is an ! De natte kringen zoo op ’t zeil. Je zou goddoome ’t huis uitloop en !”

In de werkelijk eenigszins onappetijtelijke kamer begon ze woedend met hoed en mantel aan, te ruimen, zette de po in de alkoof, raapte kinderkleertjes van den grond, wreef de tafel, die pap van kruimels en koffie was, stopte ’t brood, ’t mes, de borden in ’n groote kast, waar alles lag, nam ’n kam en ’n borstel van den schoorsteen, liet de gordijnen neer.

„Juffrou-ou!”

„Joe-oe!”

„Hebbu nog hout?”

„Hout? Nee, niks meer! Mag ’t ’n lange turref zijn?”

„Geef maar op!”

„Ga je nog je kachel anleggen ?” vraag ik.

„Nou, ’t is hier aardig kil. Ik stook al ’n week. Staat ’r niet ^?n sigarenkistje achter je ? Zóó. Zoo helpen wij ons.”