Schetsen, deel 5

io6    DE    KANARIE.

„Maar hoe komen wij aan een wijfje,” zuchtte Stans. „Kom nou Piet! Zing nou is wat! Wees nou is ’n beetje vroolijk in ’t leven P____

Piet zong niet, ging niet in op de vriendelijke verzoeken van tante Stans.

Hein heeft gelijk, dacht zij: de koopman heeft me bepaald bedot, ’n wijfje voor ’n mannetje verkocht.

Die gedachte hanteerde haar. Ze moest er het hare van hebben. In het benedenhuis woonde een dame, die er ook kanaries op na hield. Van die leende zij voor een halven dag een vroolijk wijfje dat ze dicht bij Piet in het groen zette.

Het wijfje sprong vlug van het stokje op en neer, tjilpte, maakte het hof aan Piet, maar Piet nam er niet de minste notitie van.

Hij at, dronk, ravotte, tjilpte zelfs niet weerom. Een schrikkelijk ongevoelig dier. Een hart van steen.

„Zie je wel dat onze Piet ’n wijfje is,” zei Hein dien middag, toen Stans hem de lotgevallen van den dag verteld had: „positief ’n wijfje — anders zoud-ie gezongen hebben. En wat gróéit-ie! Hij is wel tweemaal zoo groot!”

„Onzin ! Onzin !” zei Stans benauwd, „dat bestaat niet. Da’s je verbeelding. Hij heeft pas gegeten” .. ,

„Dan is die ziek”: meende Hein, „zoo’n dikte is ongezond.”

De ouwe dame zat terneergeslagen bij de kooi. Nu al twee weken had ze over niets anders gedacht dan over Piets welvaren. En nou zoo’n tegenslag, ’n Ziek wijfje in plaats van ’n zingend mannetje.

Maar ’t dee er weinig toe. Ze kon Piet niet an z’n lot overlaten, ’t Was ’n lief, gehoorzaam tam diertje en as-ie nog vetter werd, had-ie kans in ’n beroerte te blijven, ’t Beest moest zich ook wel gruwelijk bij z’n zaadbak vervelen. En allicht kwam ’t ’r dan toe zich ziek te eten.