Schetsen, deel 5

DE KANARIE.    105

Stans terneergeslagen: _w’t beest was toch zoo móói op slag, toen ik ’m kocht.”

„Hij zal nog niet volgroeid zijn,” beweerde Hein: „*t lijkt of-ie gróóter geworden is.”

„Malligheid,” zei Stans: „’n kanarievogel groeit niet. Dat heb ik nog nooit gehoord.”

Ze begon zich ongerust te maken. Piet at goed, gedroeg zich zelfs onbehoorlijk-vraatzuchtig.

Telkens droeg zij andere lekkernijen aan, praatte met hem, vertroetelde hem.

Piet blééf van den slag, had nog geen énkelen keer „piet” gezegd, wat toch je meest ordinaire kanarievogel doet.

,,’t Zal ’n wijfje zijn,” zei Hein, die het geval met zijn kantoor-collega’s besproken had: „je heb je laten beetnemen, ouwe.”

„Nee,” ontkende Stans: „daar durf ’k ’n eed op doen dat ’t ’n mannetje is. Dat heeft de koopman duidelijk gezegd en je kunt toch wel an z’n loop en an z’n bouw zien dat ’t ’n mannetje is. ’n Vrouwtje is niet zoo brééd en zoo zwaar.”

„Ik zeg je hij groeit,” zei Hein weer.

En werkelijk begon Stans nu ook eenigszins te twijfelen. Piet was in die kleine week dikker en breeder geworden.

Het was niet te ontkennen. Zulk een zonderling geval!

„Als ’t ’n wijfje is dan komt-ie nooit tot zingen,” zei Hein nog eens.

„Ja, als, als... . Hoe komen we dat te weten?,” vroeg zij ongerust.

„Wolfson, de tweede boekhouder,” zei Hein: „heeft *n mannetjes-kanarie gehad die niet wou zingen. Op ^?n goeie dag koopt-ie 'n wijfje *r bij, hangt dat ’n eind verder in een andere kooi — en na twee, drie dagen zóng ’t mannetje....”