Laten we vader eruit gooien

GROTE AFREKENING

Na rijp overleg met Da, het keukenmeisje, besloot ik alles maar ineens te vertellen.

Da was in mijn ogen het verstandigste en moedigste wezen op de wereld. Zelfs vader, die we achter zijn rug zeer oneerbiedig ‘kater groenoog’ noemden (hij kon zeer onheilspellende katteogen opzetten), had respect voor haar en durfde in haar tegenwoordigheid slechts binnensmonds brommen. En wanneer ze dan vinnig vroeg: ‘Zei u wat, meneer ?’ vergenoegde hij zich alleen ermee Da een van zijn katerblikken toe te werpen.

Wat waren wij, kinderen, erbarmelijk kleine slaven vergeleken bij haar! Doodsbenauwd voor Groenoog en er steeds op uit hem in een goede bui te houden, gaven we de zoetsap-pigste en geruststellendste antwoorden op zijn vragen naar vlijt en gedrag op school, deden akelig schijnheilig en verstrikten ons op den duur in een warnet van leugens en uitvluchten. Telkens viel het me moeilijker nieuwe bedenksels te vinden en mijn fantasie raakte per slot helemaal uitgeput; ook was ik te moe en te onverschillig geworden om verdere verzinsels op te diepen waarmee ik de ware staat van mijn gedrag op school voor Groenoog verbergen kon.

En zo had Da de raad gegeven: ‘Vertel maar alles - uitkomen doet het toch en dan ben je hem tenminste vóór geweest - dat lijkt altijd netter. Voor klappen hoef je niet bang te zijn, zoals ik vroeger; hij zal je niet opeten.’

Neen, opeten zou hij me niet - maar kon dat erger zijn dan de doordringende strengheid der vertoornde katerogen ? Met vrees dacht ik aan de maatregelen die tegen me zouden genomen worden, - aan de hele nasleep van onaangenaamheden voor de overige familieleden, die gedeeltelijk bij mijn groots opgezet systeem van uitvluchten betrokken waren en

97